Asperger en moederschap (deel 4)

Dit is het vierde artikel in een serie over moeder zijn met Asperger.
Als jouw middelbare schooljaren een beetje op de mijne leken, zou het kunnen dat je er tegen op ziet dat je kind erheen gaat. Het is op zijn best een onhandige tijd. Voor veel volwassen mensen met Asperger was het de tijd dat de verschillen ons begonnen op te vallen, en erger nog: ze begonnen onze leeftijdsgenoten op te vallen. 

Als je kind geen Asperger heeft (of zelfs als ze dat wel heeft) zou ze een veel makkelijkere tijd kunnen hebben op de middelbare school dan jij hebt gehad. Probeer neutraal te praten over wat ze kan verwachten als ze zich opmaakt voor de overstap, en wees niet verrast als je neurotypische (niet-autistische) kind succesvoller is dan jij was. 

Zelfs als je zoon of dochter alleen maar last heeft van de normale perikelen van puberteit en adolescentie, moet je erop voorbereid zijn dat de mijlpalen van deze tijd jou kunnen beïnvloeden. Het zou kunnen dat de eerste schooldag van je kind geweldig voor hem is, maar dat de bezorgdheid jou een inzinking bezorgt. Het eerste schoolfeest, toernooi of slaapfeestje van je dochter kan bij jou herinneringen boven brengen uit je eigen jeugd die je liever zou vergeten. 

Toen ik dit voelde gebeuren, probeerde ik eraan te denken dat mijn dochter een heel ander kind was dan ik was geweest. Ze had haar eigen puberproblemen en het laatste wat ze nodig had, was dat ik haar met mijn problemen lastig ging vallen. Als een crisis de kop opstak, deed ik mijn best om te luisteren en probeerde ik te begrijpen wat ze doormaakte. Dat is een grote uitdaging voor moeders met Asperger. In de eerste plaats hebben we de neiging om aan te nemen dat iedereen denkt zoals wij. Empathie is een van de moeilijkste neurotypische eigenschappen om te faken. Daarbij hebben we de neiging om dingen te willen oplossen, terwijl onze kinderen in een crisis meestal meeleven, begrip en geruststelling nodig hebben. En liefde.

Als je vindt dat inleven in gevoelens moeilijk is, oefen dan met rustig luisteren. Vraag dan "hoe kan ik helpen?" of "is er iets wat ik kan doen waardoor je je beter zou voelen?".

Als je het voordeel hebt dat je een diagnose hebt gekregen, overweeg dan dat te delen met je opgroeiende kind. Hoe je het je omgeving vertelt is een moeilijk punt, en elk gezin gaat daar anders mee om.

De meeste deskundigen zijn het erover eens dat een middelbare scholier oud genoeg is om op een basaal niveau te begrijpen wat Asperger is, en op welke manier het je anders maakt dan de gemiddelde moeder. Middelbare scholieren zijn ook oud genoeg om ze om eenvoudige aanpassingen
te vragen, zoals jou zo concreet mogelijk vertellen wat ze van je nodig hebben of willen, als jij moeite hebt om daar achter te komen. Natuurlijk is het niet ideaal - je kind zal soms protesteren dat jij de moeder bent en dat soort dingen wel weet.

Er zijn nuances in de sociale interactie die niet aan mensen met Asperger besteed zijn, en een daarvan is het idee dat je meer om iemand geeft als je weet wat iemand voelt dan als het je verteld moet worden. Dat is een goede gelegenheid om je kind eraan te herinneren dat je om hem geeft, en dat je dáárom vraagt om extra hulp om te begrijpen wat hij nodig heeft of van je wil. En verder, onthoud dat alle ouders worstelen met het begrijpen van hun pubers.

De middelbare schooljaren brengen ook een intense groepsdruk met zich mee. Mijn dochter leek, door haar opvoeding door een moeder met Asperger, enigszins resistent tegen groepsdruk.
Ik heb me er nooit wat van aangetrokken dat ik anders was dan mijn leeftijdsgenoten, ik was er zelfs trots op. Groepsdruk heeft niet zo veel invloed op je als je eraan gewend bent om aan de zijlijn te staan en naar je leeftijdsgenoten te kijken. Hoewel dit niet iets was waar we ooit over praatten, denk ik dat mijn houding een positieve invloed op Jess heeft gehad. Ze is altijd erg onafhankelijk geweest, en tot de dag van vandaag is ze de mening toegedaan: als mensen me niet aardig vinden zoals ik ben, is dat hun probleem. 

Dit artikel is een vertaling van "Asperger's and motherhood (part 4)", in oktober 2012 verschenen op het weblog "Musings of an Aspie". 

Klik hier voor deel 1, deel 2 en deel 3.
Dit was deel 4. Klik hier voor deel 5.